Homoseksualna orientacja dziecka może być dla rodzica wyzwaniem. Co zrobić, żeby nie popełnić błędów i nie skrzywdzić syna lub córki?

W sytuacji, w której nasze dziecko wyznaje nam, że jest gejem lub lesbijką, łatwo popełnić błąd, powiedzieć coś, co zostanie (nam) zapamiętane na całe życie. Poniżej znajdziecie krótką instrukcję, co powinno się, a czego nie należy robić, żeby zapewnić dziecku odpowiednie wsparcie, nie skrzywdzić go i – jeśli to potrzebne – dojść do ładu z samym sobą.

Po pierwsze: porzuć stereotypy i uprzedzenia.

W sytuacji, w której dziecko mówi nam o swojej orientacji seksualnej, wiele naszych obaw wynika z krzywdzących dla osób nieheteronormatywnych stereotypów i uprzedzeń. Poniżej lista najpopularniejszych mitów, kłamstw i półprawd na temat gejów, lesbijek i osób biseksualnych, a także na temat orientacji seksualnej:

Homoseksualizm to coś złego – MIT.

Orientacja seksualna nie jest ani zła, ani dobra. Po prostu jest, tak jak kolor oczu.

Homoseksualizm to choroba – MIT.

Homoseksualizm nie jest chorobą ani nie jest za nią uznany przez środowisko medyczne. Homoseksualizmem nie można się „zarazić” ani się z niego „wyleczyć”. Homoseksualizm bywał uznawany za chorobę w przeszłości (podobnie jak leworęczność).

Orientację seksualną można zmienić przy pomocy psychiatry, psychologa lub księdza – MIT.

Nie ma skutecznej metody pozwalającej na zmianę orientacji seksualnej (ani z homo na hetero, ani z hetero na homo). Celowo piszę: nie ma skutecznej metody, bo jest wiele metod nie mających wiele wspólnego z nauką. W przeszłości (i rzadziej – dzisiaj) prowadzono terapie (gł. behawioralne) mające na celu zmianę orientacji (a raczej: wywołanie negatywnych uczuć w związku z homoseksualizmem), ale nie przynosiły one oczekiwanego rezultatu, co więcej: przynosiły bezsensowne cierpienie „pacjentom”.

Są dwie orientacje seksualne: hetero i homo – MIT.

Niektórzy badacze przyjmują, że orientacje są trzy (hetero, homo i bi-seksualna), a nawet, że jest ich znacznie więcej (homo-hetero traktowane jest jako kontinuum i człowiek może być na każdym jego odcinku).

Homoseksualizm to wymysł naszych czasów – MIT.

Homoseksualizm istnieje odkąd na świecie pojawili się ludzie. Wiele wybitnych postaci w historii było orientacji homoseksualnej lub miało w swoim życiu epizod homoseksualny (m.in. Aleksander Wielki lub Leonardo da Vinci).

Osób homoseksualnych jest więcej niż kiedyś – MIT.

Przyjmuje się, że udział osób homoseksualnych w stosunku do całości zbiorowości jest stały w miejscu i czasie, tzn. procentowo gejów i lesbijek teraz jest tyle samo co w innych momentach w historii ludzkości i nie ma znaczących różnic w poszczególnych państwach/regionach świata. Twierdzenie, że obecnie „panuje moda na homoseksualizm” to bzdura. Prawdą jest jednak, że w wyniku rosnącej (niestety wolno) społecznej akceptacji dla homoseksualnej orientacji geje i lesbijki „wychodzą z szafy” i są bardziej widoczni.

Po drugie: zaakceptuj.

Rodzice różnie reagują na wiadomość o homoseksualizmie ich dziecka. Zdarza się, że wśród emocji pojawiają się: żal wobec dziecka (dlaczego mi to robisz?) lub poczucie winy (jaki popełniłem/popełniłam błąd?). Takie uczucia i takie myśli w niczym nie pomogą – lepiej zaakceptować sytuację. Dodatkowo zwróćmy uwagę, że w informacji jest potężny pozytywny ładunek i dowód na więź dziecka z nami, a także na zaufanie – przecież odważyło się nam powiedzieć! Musimy zrobić wszystko, żeby tego zaufania nie zawieść. 

Po trzecie: zwróć uwagę na słowa.

W naszym języku funkcjonują słowa, które ranią i upokarzają. Uważaj na to jak mówisz i nie używaj słów: pedał, lesba, ciota, choroba, zboczenie, dewiacja itp. Bo przecież nie chcesz zranić swojego dziecka.

Po czwarte: nie bądź sam.

Zawsze łatwiej Ci będzie, jeśli porozmawiasz z kimś o Twoich wątpliwościach i obawach. Najlepiej, żeby był to psycholog, ale warto też poszukać grup wsparcia dla rodziców homoseksualnych dzieci na przykład w organizacjach takich jak Kampania Przeciw Homofobii, Stowarzyszenie Lambda Warszawa lub inne działające w Twoim miejscu zamieszkania (jeśli takich nie ma – zawsze możesz zadzwonić). Pamiętaj: mieć syna geja lub córkę lesbijkę to nie powód do wstydu.

Najważniejsze: wspieraj!

Pamiętaj, że najważniejsze jest Twoje dziecko i Twoja relacja z nim. Pamiętaj też, że Twoje Dziecko, mówiąc Ci o swojej orientacji zaufało Tobie. Nie zmarnuj tego. Na pewno możesz mu dać wsparcie, którego potrzebuje.